Signagi - miasto rozsypane po wzgórzach, z których spogląda w rozległą dolinę - krainę winnic, gdzie nie tylko powstają wina na stoły krajowe i europejskie, ale też każdy niemal mieszkaniec produkuje trunek na własny użytek.
My również spoglądamy co rano, a przede wszystkim co wieczór w ową dolinę, siedząc sobie na balkonie i sącząc niespiesznie wino z zapasów i produkcji naszego gospodarza - Davida Zandarashvili.
Od pierwszego momentu pobytu w Signagi wiedziałam, że będzie nam tu cudownie; od kiedy z dworca zgarnął nas Dawid do swego legendarnego pensjonatu, zaproponował świetną cenę za świetny pokój i zobaczyłam jakie widoki na dolinę mamy w pakiecie.
Potem było już tylko lepiej - niespieszny wieczorny spacer po spokojnym miasteczku, które przypomina nam oczywiście inne takie miasteczka na świecie - macedońskie Kruszevo i indyjską Shimlę, plac zabaw, na którym życie toczy się głównie o 21, gdy upał zelżeje, a na koniec przypadkowo odkryta świetna restauracja, która pokazała nam jak smaczna potrafi być gruzińska kuchnia. Zapiekane bakłażany z papryką, chaczapuri (rodzaj pizzetki) z jajkiem i serem, sałatka jak grecka, ale w zaskakującym orzechowym sosie, grilowane mięsa i ziemniaki... było tak pysznie, że następnego dnia postanowiliśmy sprawdzić, jak ucztuje się po domowemu i zamówiliśmy kolacje u naszej gospodyni.
Z czego jednak słynie Kachetia? Przecież nie z jedzenia, a z napojów do niego spożywanych i ten właśnie aspekt kuchni gruzińskiej postanowiliśmy dogłębnie poznać w myśl najlepszej z możliwych metod - obserwacji uczestniczącej. Pierwszy etap już mieliśmy za sobą smakując co wieczór wino oferowane nam hojnie przez gospodarzy. Następnym etapem miała być wycieczka po okolicznych winiarniach połączona z degustacjami.
By nie męczyć zbytnio dzieci, które przecież nie mogły uczestniczyć w najciekawszym elemencie programu, wybraliśmy wersję najkrótszą - 3 winiarnie, 1 cerkiew plus bonus dla dzieciarni - jezioro. Okazał się to być program idealnie zbilansowany, a każde z odwiedzanych miejsc dało nam kolejną odsłonę tajemnic winiarskiego biznesu Kachetii i nauczyło czegoś nowego. Pierwszym przystankiem była mała rodzinna winiarnia, odbudowana zaledwie 5 lat temu w miejscu XVI-to wiecznej ruiny. Zorganizowano tu małe muzeum gromadzące przedmioty nie tylko związane z przemysłem winiarskim. Ku uciesze dzieci znaleźliśmy tu również strój groźnego Gruzina, w który ochoczo wszyscy się przebierali. Wcześniej jednak poznaliśmy proces powstawania wina qvevri - typowo gruzińskiego. Wielkie gliniane kadzie zakopywane są w ziemi, do nich wlewa się sok z winogron razem ze skórkami (wina "europejskie" robi się tylko z soku) i napój spokojnie fermentuje i dojrzewa. Po kilku miesiącach jest gotowy do odcedzenia i przelania do butelek. Żałowaliśmy, że nie dotarliśmy tu jesienią, gdy można uczestniczyć we wspólnym, własnonożnym wyciskaniu winogron w wielkich rynnach podobnych do czółen. Po teorii nadszedł czas na praktykę - degustacje 3 win i czaczy - wódki z winogronowych skórek pozostałych po odlaniu wina. Czacza niczym nie różniła sie dla nas od bałkańskiej rakiji, ale tutejsze wina okazały się słodsze od dostępnych w naszych sklepach.
Kolejny przystanek to ewenement na skalę europejską - dosyć przemysłowa winiarnia, która jednak zakupiła największą składnicę wina w Gruzji - sieć tuneli o łącznej długości 7 km, wydrążonych w górze w bliżej niesprecyzowanych celach militarnych. Dziś w przyjemnym chłodzie leżakuje tu 25000 butelek trunku, z których również udało nam się nieco uszczknąć.
Ostatni przystanek to kooperatywa lokalnych producentów, gdzie zajrzeliśmy do kuchni nowoczesnej winiarni - ze współczesnymi wyciskarkami, laboratorium kontrolującym smak wina, linia produkcyjną (dzieciaki jak zaczarowane, z przyklejonymi do szyby nosami obserwowały proces sterylizacji butelek) i wielkimi metalowymi zbiornikami na wino. Tu jednak również istnieje pomieszczenie z zakopanymi w ziemi kadziami na wino qvevri.
Na koniec pozostało nam jedynie ochłodzić się w sztucznym jeziorze z wybetonowanym zejściem, co o dziwo nie przeszkadzało ani dzieciom spragnionym wodowania, ani nam znieczulonym lekkim szumem wina w głowach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz